Recenzja filmu

Klub Winx - Tajemnica Zaginionego Królestwa (2007)

No i stało się, bohaterki przyozdabiające swoją podobizną większość przyborów szkolnych naszych dzieci trafiły na duży ekran. Właściciele piórników będą zachwyceni, ich fundatorzy dostaną za to darmowy przegląd popkulturowych motywów ostatniego trzydziestolecia. Jeżeli lubicie anime i jego estetykę, będziecie zachwyceni. Choć pod obrazem podpisali się Włosi, "Klub Winx…" mógłby powstać w Japonii i nikt nie zauważyłby różnicy. Bohaterkami są tu czarodziejki uczące się fachu w magicznej szkole. Jedna z nich odkrywa, że jest dziedziczką tronu zaginionego królestwa światła, niejakiej planety Domino. Dziewczyna nosząca literacką ksywkę Bloom, wraz z koleżankami z tytułowego klubu, postanawia zawalczyć o swoją królewską schedę i uwolnić królestwo spod panowania niecnych wiedźm, które pogrążyły tę magiczną krainę w wiecznych ciemnościach. Tak z grubsza, jeżeli dobrze zrozumiałem, przedstawia się fabuła, a śledzenie jej dla niewtajemniczonych nie jest rzeczą łatwą. Zaznajomione z popularnym serialem nastolatki załapią wszystko w mig, niestety podobni do mnie winxowi ignoranci czuli się momentami lekko zagubieni. Fabuła filmu to zresztą tak naprawdę kopalnia filmowych cytatów: od wspomnianego anime (charakterystyczna kreska, głośna autoanaliza bohaterów, muzyka pop) przez sagę o "Harrym Potterze", przez "Władcę pierścieni" aż po "Gwiezdne wojny" (motyw świetlnych mieczy). Dodajmy do tego jeszcze seksualną ambiwalencję bohaterek – te nastoletnie dziewczynki o figurach modelek, niby niewinne, a świadome własnej seksualności – a dostajemy dodatkowo gotowy materiał wykładu na wydziale gender. "Klub Winx…" to patchwork wszystkiego, co widzieliście, ale jeżeli lubicie podobny filmowy recykling, będziecie zachwyceni. A jeżeli chcecie wiedzieć, dlaczego naprawdę warto zobaczyć ten film, spytajcie po prostu swojej nastoletniej siostry/córki/koleżanki.